سنسور فوتوالکتریک

سنسور فوتوالکتریک دستگاهی جهت سنجش تغییرات در میزان نور دریافتی توسط یک آشکارساز نوری است.

تغییر در نور اجازه می‌دهد که سنسور بتواند حضور یا عدم حضور جسم، اندازه، شکل و رنگ آن و غیره را تشخیص بدهد.

سنسورهای فوتوالکتریک دارای قابلیت تشخیص دقیق جسم بدون استفاده از کنتاکت‌های فیزیکی می‌باشند.

این سنسورها قادر به تشخیص دقیق جسم هدف از فاصله‌ی 2.45 سانتی متری تا 100 متر یا بیش‌تر می‌باشند. این سنسور دارای یک ناحیه کور کوچک نیز هست که اگر جسمی بیش از حد به سنسور نزدیک‌ شد، قابل تشخیص باشد.

سنسورهای فوتوالکتریک دارای انواع مختلفی می‌باشند که در هرکدام از یک روش منحصر به فرد برای سنسور استفاده شده است. که کاربر باتوجه به مورد استفاده خود، مدل مورد نظر را انتخاب می‌کند.

ساختمان سنسور فوتوالکتریک: 

یک سنسور فوتوالکتریک از 5 قسمت اصلی تشکیل شده است:

• منبع نور
• آشکارساز نور
• لنز
• مدار منطقی
• خروجی

نحوه عملکرد:

منبع نور، نوری را به سمت جسم می‌فرستد. دریافت کننده‌ نور از روی انعکاس نور تولیدی یا تابش مستقیم آن توسط منبع نور، حضور یا عدم حضور جسم را تشخیص می‌دهد. به این صورت که تشخیص جسم در مقابل سنسور  سبب به‌وجود آمدن سیگنال خروجی می‌گردد.

مزایا و معایب سنسور فوتوالکتریک:

مزایای این سنسورها عبارتند از:

• قابل استفاده برای فاصله‌های زیاد.
• سرعت سوئیچینگ بالا(از 30 میکروثانیه تا 30 میلی ثانیه).
• قابلیت اطمینان بالا به ویژه در مواردی که شمارش سریع قطعات مورد نیاز هست.
• میدان مغناطیسی روی آن‌ها بی‌تاثیر است.

معایب این سنسورها عبارتند از:

• در نوعی که فرستنده و گیرنده مجزاست، تنظیم دقیق مورد نیاز است.
• قطعات کوچک توسط سنسور قابل حس کردن نیستند.
• دارای نقطه کور هستند. (در نوع Retro reflective وجود جسم در فاصله‌ای کم نسبت به سنسور تشخیص داده نمی‌شود. ناحیه کور معمولا بسته به نوع سنسور حدود 2.2 تا 15 سانتی‌متر است.)
• کثیف شدن چشمه‌های فرستنده و گیرنده مانع دید سنسور می‌شود.

از جمله موارد استفاده از این سنسورها در صنعت می‌توان به کنترل قطر رول، تشخیص وجود جسم روی نوار نقاله و غیره اشاره کرد.