سنسور خازنی

سنسور خازنی یک تکنولوژی بدون تماس مناسب برای تشخیص فلزات، غیر فلزات، جامدات و مایعات می‌باشد.

سنسور خازنی بهترین گزینه برای تشخیص اجسام غیر فلزی است.

به این دلیل که این سنسورها دارای مشخصات پایین‌تر و هزینه‌ی بالاتر نسبت به سنسورهای القایی می‌باشند.

از اینرو در کاربردهای تشخیص اجسام فلزی، استفاده از سنسور القایی برتر از سنسور خازنی می‌باشند.

در کل می‌توان بیان نمود که سنسورهای القایی قابلیت اطمینان بیشتری نسبت به سنسورهای خازنی و تکنولوژی ساخت آنها نیز ارزان‌تر است.

ساختمان سنسور های خازنی:

1. صفحه ی فلزی خازنی
2. اسیلاتور
3. مدار تریگر کننده
4. مکانیزم قطع و وصل خروجی سنسور

نحوه عملکرد :

پراب پشت سنسور ، یک صفحه ی فلزی خازنی می‌باشد.

هنگامی که تغذیه ی سنسور برقرار شود، یک میدان الکترواستاتیکی تولید می‌گردد.

هرگاه جسمی به این میدان وارد شود،ظرفیت خازن سنسور تغییر می‌کند.

در این زمان سنسور نسبت به این تغییر عکس العمل نشان می‌دهد.

زمانی که جسم  خارج از میدان الکترواستاتیکی قرار دارد، اسیلاتور غیر فعال است.

هنگامیکه جسم نزدیک میدان شود، یک کوپلینگ خازنی بین جسم هدف و صفحه فلزی پراب به وجود می‌آید.

زمانی که ظرفیت خازنی به آستانه تعیین شده برسد، اسیلاتور فعال می‌شود و خروجی مدار سنسور را فعال می‌کند.

سنسورهای خازنی به دو دسته تقسیم می‌شوند:

شیلددار:

زمانی که بدنه سنسور دارای شیلد فلزی باشد تمرکز سنسور فقط در روبه روی آن است.

بدون شیلد:

در حالت بدون شیلد سنسور حساس است و در لبه ها نیز جسم را تشخیص می‌دهد.

در نوع بدون شیلد در لبه ها مجهز به پراب جبران ساز می‌باشد.

این پراب باعث می‌شود تا خطای ناشی از ذرات گرد و غبار و وجود آب و روغن حذف شود.

مزایا و معایب سنسور خازنی:

مزایا:

تشخیص فلزات، غیر فلزات، جامدات و مایعات

تشخیص جسم هدف از میان بعضی اجسام مانند جعبه

عمر مفید بالا

طریقه نصب به صورت های مختلف

معایب:

فاصله کوتاه حس کنندگی (که بسته به نوع ماده دارد ولی در بسیاری از حالات کمتر از 2.5 سانتی متر است)

حساسیت خیلی زیاد نسبت به شرایط محیطی از قبیل رطوبتی که می‌تواند روی خروجی تاثیر بگذارد.